Nabyte doświadczenia pokazują, że zawodnicze skrzydła klasy Snake i Hadron łatwiej jest pilotować, gdy podwieszenie pilota względem taśm nośnych jest “niskie” lub “pośrednie”.
“Wysokie” podwieszenia, a w szczególności “miękkie” (tzn. bez połączenia z ramą napędu) poprzez swoją bezwładność mogą w znaczący sposób utrudniać panowanie nad zwrotnym skrzydłem, a możliwość szybkiej reakcji pilota przy dynamicznym sportowym lataniu bywa niezbędna.
Dodatkowo, zwiększona odległość od taśm nośnych utrudnia operowanie i kontrolę ustawień akcesoriów.
“Wysokie” podwieszenia natomiast dobrze sprawdzają się podczas wykonywania lotów rekreacyjnych i do powietrznej turystyki na takich skrzydłach jak Nucleon, Synthesis czy Universal. Oczywiście, jeżeli pilot posiada duże doświadczenie wystarczające do pilotażu skrzydeł klasy Hadron i Snake, i przy tym nie odczuwa potrzeby wykonywania dynamicznych manewrów, może ocenić wysokie podwieszenie jako bardziej stabilne i bardziej komfortowe podczas zwiedzania świata z powietrza. Nie mniej również w takim wypadku możliwość szybkiej reakcji na zachowanie skrzydła i sprawnej kontroli akcesoriów jest istotna.
Podsumowując: do latania na małych skrzydłach (22m2 i mniej) o dużym wydłużeniu (5,9 i więcej) zalecane jest podwieszenie “niskie” do “średniego” (czyli mniej więcej do wysokości ramion).
